Nouakchott, Mauritanië

De afgelopen 3 dagen waren saai en opwindend tegelijk.
Ik zal proberen eea beknopt weer te geven. 

De omgeving van de zuidelijke provincies van Marokko kenmerken zich door lege vlaktes en slechts 1 weg die ons naar Senegal kan leiden. De hele dag op een slecht onderhouden asfalt weg met naast ons zand, zand, zand en nog eens zand. Op de asfalt weg moet je opletten op de sporadische tegenliggers want soms is het asfalt te smal en wordt je in de kant gedrukt, soms moet je laveren om de putten en scheuren in de weg en je moet opletten op de rafels langs de zijkant van het asfalt dat die onze banden niet beschadigen. Men is wel zeer voortvarend bezig de weg te verbreden en te verbeteren alleen vragen we ons af waarom? Er is en geen verkeer, geen grote steden en geen noemenswaardige industrie. 

Bij het verlaten van Boujdour stopte er een oude 80 jarige man op zijn brommer en sprak ons aan in het Nederlands. Hij bleek in 1978 bij verolme scheepsbouw gewerkt te hebben. Hij was na al die jaren het positieve gevoel voor Nederland niet kwijtgeraakt. Hij nam afscheid met "de mazzel" 

Afijn na ons vertrek uit Boujdour zijn we naar hotel Barbas ca 80 km van de grens met Mauretanie gereden. Hier onze dirhams opgemaakt met eten/diesel. In het hotel het misverstand besproken dat we doorgereden zijn vanuit Boujdour waar we oorspronkelijk een verzamelplaats hadden. Geheel onverwachts voor ons maakten ze hier nogal een probleem van. 

Na een nacht van overdenking zijn we woensdag de grens van Marokko en Mauritanië overgestoken. De Marokkaanse kant ging zeer soepel maar de procedure aan Mauritanië zijde nam meer tijd in beslag. In totaal hebben we 8 uur staan wachten voordat iedereen voorzien was van een visum met foto en vingerafdrukken. Het stukje niemandsland tussen de grens kantoren was een rotsachtige onverharde en niet gedefinieerde route. Overal autowrakken en afval. 

In het donker reden we naar onze camping in Nouadhibou aan de baai. Hans en John hadden geluk want die waren eerder op de camping en konden nog een lekker vers gegrild visje eten maar toen Ad en Peter arriveerden om 22:00 was de keuken net gesloten. Iedereen was ingedeeld in lots van 10 personen en Ad en Peter zaten in het laatste lot, moesten het langst wachten en visten zodoende achter het net. De procedure duurde zo lang omdat de gebruikte computers vooroorlogs zijn. 

Vanmorgen bleken we aan een mooie baai te staan. Na een karig ontbijt (niet betaald dus) zijn we in convooi naar Nouakchott afgereisd maar niet zonder problemen. We moesten en zouden een gids meenemen met de asfalt ridders alleen niemand had/wilde plaats creëren om deze persoon mee te nemen. Uiteindelijk een oplossing gevonden welke voor elke auto 20 Eu extra kosten meebracht. Nu staan Hans en John aan het strand op een camping en hebben Ad en Peter geopteerd voor een hotel in de stad. Morgen zullen we ze wel weer treffen. Wij hebben wederom een lekker vers gegrild visje verorberd met stiekem een glaasje bier wat hier streng verboden is. 

Vandaag en gisteren werden we gek van alle kontrole posten in zowel Marokko als Mauritanië. Om de haverklap een politiepost (soms wel 3 achterelkaar). Hiervoor hadden we 35 kopies van onze data meegenomen om af te geven en in Mauritanië met de gids kunnen we gelukkig zonder echt oponthoud doorrijden. 

Veel eindeloze zandvlaktes maar genoeg reuring dus.